Krótka historia 9 pułku!

[panzer24]

Krótka historia 9 pułk grenadierów 23 dywizji piechoty w walkach na terenie byłych Prus Wschodnich w 1945.

Po ciężkich walkach 23 dywizji piechoty w ramach 18 Armii sierpniu 1944 roku 9 pułk został rozwiązany, a to, co pozostało wcielone do 67 pułku grenadierów tej samej dywizji. Dywizja od 29.09. do 23.11.1944 roku prowadzi ciężkie walki obronne na wyspach Osel i Sworbe. W wynik walk tylko o Sworbe w okresie od 18 do 24 listopada dywizja straciła 94 zabitych, 597 rannych i 570 zaginionych żołnierzy w tym zapewne część żołnierzy 9 pułku.

Dopiero w połowie grudniu 1944 roku resztki dywizji zostały przetransportowane do Prus Wschodnich celem odtworzenia stanów pierwotnych. Reaktywacji podlegał wówczas cały 9 pułk grenadierów. Pułk odtwarzał się w rejonie Mikołajek – Piecki. W większości uzupełnienia pochodziły z innych rozbitych jednostek (w tym też wcześniej rozbitego 9 pułku) oraz z nowych rekrutów. Odtwarzany pułk miał dostać na swoje wyposażenie najnowocześniejszą broń piechoty – Sturmgewer 44 w ilości 380 sztuk na batalion, a cała dywizja powstawała na bazie schematu dywizji piechoty na 1945 rok. Oczywiście do momentu ruszenia ofensywy styczniowej cała dywizja nie zdołała osiągnąć pełnych stanów, których osiągniecie planowane było na połowę lutego. Należy również pamiętać, że spora część weteranów jeszcze z walk pod Leningradem nie została przezbrojona w nową broń i w dalszym ciągu posługiwała się wysłużonym, acz dobrym Mauserem 98K.
W momencie ruszenia ofensywy 13 stycznia dywizja została postawiona w stan gotowości, a następnie otrzymała rozkaz udania się do Strasburga i Gesslershausen w Prusach Zachodnich. 9 pułk otrzymał rozkaz udania się w rejon Olsztyna i podporządkowania 24 dywizji pancernej.
Ponieważ sytuacja na południowym skrzydle całej GA Północ diametralnie się pogorszyła dowództwie niemieckim podjęto zdecydowane kroki zmierzające do załatania powstałej luki w linii frontu w rejonie Janowa. Pierwszą reakcją było pośpieszne przeniesienie z Piecek 9 pułk 23DP, dowodzony przez płk. Rudolfa Trittela, dotarł on transportem kolejowym do Barczewa. W sumie do Barczewa przybyły następujące związki 23DP:
- 9 pułk grenadierów, I. batalion 67 pułku grenadierów, I. batalion 68 pułku grenadierów, 23 batalion pionierów, 23 batalion fizylierów.
Tu od 22 do 30 stycznia pułk prowadzi ciężkie walki obronne z nacierającymi kawalerzystami Oslikowskiego oraz jednostkami 35 KS z 3A.
Warto wspomnieć tu przynajmniej o kilku epizodach walk w obrębie samego miasta. Między innymi za prowadzenie skutecznej obrony w rejonie Krupolin i Jeziora Kiermas dowódca 6 kompani tego batalionu Leutnant d.R. Ernst Brandes w marcu został odznaczony krzyżem rycerskim.
27 stycznia na kierunku barczewskim przedpołudniem kawalerzyści przy wsparciu czołgów oraz popołudniu piechota przy wsparciu czołgów podejmowała próby zdobycia miasta. Rozpoczęły się zaciekłe walki o pierwsze zabudowania miasta. Broniący się I batalion 9 pułku w wyniku krwawych walk o każdy dom zdołał wypchnąć Rosjan na zachodnie i południowe rogatki miasta. W wyniku tych walk Niemcy wyeliminowali 2 radzieckie czołgi i około 100 żołnierzy radzieckich.
W wyniku niekorzystnego położenia na całym froncie I batalion 9 pułku wycofywał się z Barczewa przez Kronowo. Chwilę później dołączyły wyczerpane oddziały II batalionu. Walki w rejonie Barczewa były dla pułku największym sukcesem w okresie ciągłych odwrotów. Dzięki tym walkom udało się uratować przed całkowitą zagładą dwie inne niemieckie dywizie wycofujące się w rejonie Biskupca.
Dalszy szlak pułku to walki opóźniające na kierunku Lidzbarka Warmińskiego, gdzie następnie przez kilka pierwszych dni lutego wspiera obronę w rejonie Bobrownik.
13 lutego pułk razem z całym zgrupowaniem 24 dywizji pancernej walczy w rejonie Zinten, gdzie powstrzymuje ataki radzieckie. Dalej wykorzystując przerwę w walkach w marcu zajmuje obronę na południe Braniewa, skąd w wyniku dalszych walk kieruje się w stronę zalewu. W kwietniu pułk znajduje się na Mierzei Wiślanej, gdzie ostatecznie kapituluje. Dowódca pułku płk. Rudolfa Trittela został 26 marca ciężko ranny w głowę podczas ostrzału artyleryjskiego. Został on ewakuowany do Danii, gdzie 18 maja 1945 roku umiera w wyniku odniesionych ran. Oprócz pułkownika Trittela najbardziej znaną postacią pułku był kapitan Richard von Weizsacker –późniejszy prezydent RFN.